– Co?
krzaczastych brwi. - Tak pewna, jak to tylko możliwe - odpowiedziała, a Fellers wcisnął na głowę kapelusz i wyszedł. Zamknęła drzwi i odwróciła się. Hannah mieszała drinka palcem, gapiąc się na nią. - Wiecie, jesteśmy żałosni - mruknęła. Caitlyn nie miała dziś zdrowia na czarny humor siostry. Chciała jeszcze przed wyjazdem iść na górę i pożegnać się z matką. - Mów za siebie. - To tylko taka obserwacja. Takie jest moje zdanie. - Więc zatrzymaj je dla siebie. - Ho, ho, patrzcie no, kto to pyskuje - powiedziała pogardliwie Hannah. Posłała Caitlyn uśmiech niegrzecznego bachora i upiła duży łuk. - Strrrasznie się boję. - To dobrze. - Caitlyn wzięła torebkę i spojrzała na Hannah morderczym wzrokiem. - To już coś. Zaczynasz robić postępy. Reed kombinował i kombinował, i jakkolwiek kombinował, zawsze wychodziło mu, że to Caitlyn Bandeaux jest główną podejrzaną. Czekał, aż sędzia wyda nakaz przeszukania domu. Prokurator okręgowy, Katherine Okano, zaczynała już tracić cierpliwość. Naciskała. To jest właśnie problem z kobietami na wysokich stanowiskach. Robią się niecierpliwe i jędzowate. Dodajmy do tego menopauzę i mamy prawdziwe piekło. Przemawia przez ciebie niechęć do kobiet, skarcił go wewnętrzny głos. Zadzwonił telefon i Reed podniósł słuchawkę. - Mówi detektyw Reuben Montoya z wydziału zabójstw policji w Nowym Orleanie. Szukam zaginionej osoby, która może mieć związek zjedna z badanych przez was spraw. - W czym mogę panu pomóc? - Nazywa się Marta Vasquez. Zaginęła w grudniu. Ma trzydzieści trzy lata, wzrost sto sześćdziesiąt siedem, pięćdziesiąt osiem kilo. Latynoska. Ostatnio widziano ją z przyjaciółmi w barze przy Bourbon Street. Przefaksuję zdjęcie i dokładny opis. - Ma związek z jakąś naszą sprawą? - Otóż to. Marta jest córką Lucille Vasquez, która mieszka w Oak Hill, niedaleko Savannah. Wiem, że teoretycznie Oak Hill to nie pana teren, ale rozmawiałem już z tamtejszym szeryfem i skierował mnie do pana. Czytałem „Savannah Sentinel” i wiem, że pracuje pan nad sprawą Josha Bandeaux. Lucille Vasquez znała go. Poza tym jest pokojówką teściowej ofiary. - I według pana te sprawy mogą być powiązane? Ale jak? - Reed pstrykał długopisem, myśląc intensywnie. - Nie wiem. Nie wiem, czy jest między nimi związek, ale wszystkie inne tropy urywają mi się, a kilku znajomych zaginionej przypuszcza, że pojechała do matki w odwiedziny. Nie wiem, czy to prawda, bo Marta i Lucille nie były w dobrych stosunkach, ale chcę to sprawdzić. Dzwoniłem do jej matki, ale gada się do niej jak do ściany. Nic nie można się od niej dowiedzieć. To samo mówili policjanci, którzy przesłuchiwali mieszkańców Oak Hill. Reed odchylił się na krześle i spojrzał na ekran komputera, na którym wyświetlona była lista nazwisk wszystkich znajomych Josha Bandeaux. - Wspomniał pan, że pracuje w wydziale zabójstw. Myśli pan» że Marta nie żyje?
Tally gwałtownie podniosła głowę, nagle zaniepokojona.
Jakieś cztery godziny temu. Wiedziała, że samolot jest opóźniony, ale mówiła, że będzie na
Ale nie odpuści.
– No szybciej – mruczał do samochodu. Srebrny wóz oddalał się, znikał w sznurze aut.
– Cholerny bydlak. – Widząc, że czerwony garbus włącza kierunkowskaz i chce skręcić,
panowanie. Zadzwonił do Bledsoe i polecił, by ten wysłał funkcjonariuszy do Venice Beach.
Przerażona myślała o siedmioletnim synku, Hanku, i Jerrym, którego kochała od piętnastu
Zawsze go to zastanawiało.
południowej Kalifornii nie zauważyła niczego podejrzanego, tylko gęstą szarą mgłę. Smog
– Wszystko przygotowane. – Kristi odsunęła nogą krzesło i usiadła. – A u ciebie?
– chciał wejść na pokład, choć kapitan nagle zwolnił. – Bliżej!
– A może cię zawiozę? – zaproponowała przyjaciółka. W pierwszej chwili Sherry wydało
przeciwbólowych. Błagam cię! Gdyby żyła, odezwałaby się do nas, a przynajmniej do mnie.
Nacisnęła, ale spocony palec się ześlizgnął. Znów przeszył ją kolejny ból. Skrzywiła się.
Determinacji, przekonania, że Justin żyje. Ja... nie wierzyłem. Ja w
- Chyba tak - odparła, patrząc na swój pusty talerz. - Mogę
go od tej strony; tamta noc w Guadalupe dała jej tylko pewne
Przybysz nawet nie drgnął. Stał, zamarły w dziwacznym,
an43
Czy naprawdę chciała już lecieć do domu, ryzykując kompletne
tajemnicy zdarzenie obrosło licznymi plotkami i podejrzeniami. Nie
Podał wszystkim rysopis Maksa: czarne włosy, piwne oczy,
Nic nowego, pomyślała Milla. Oswoiła się z trupami i śmiercią
- Wypij to - usłyszała odległy głos i poczuła, jak ktoś podsuwa
miasteczka, kradła blankiety aktów urodzenia, po czym zajmowała się
kiwnęła głową, myśląc, że lepiej najeść się na zapas. Zjechali do
Wiedziała, że tak zrobi. Nie mogła mu uciec, nie mogła przekonywać,
204
zdradzieckie zimno przenikające aż do kości i wiedziała, że za kilka
- Dowiedziałeś się, kto dzwonił do mnie tamtego piątkowego